Bunu Bir Baba Olarak Yazmaktan Gurur Duyuyorum

Senelerdir çocuk sahibi olmak isteyen bir baba olarak yazıyorum bu cümleleri. Eşimle uzun bir macera yaşadık diyoruz şimdi geriye bakınca ama aslında o cenderenin içindeyken hiç de macera gibi gelmiyordu. İnsan seviyor, evleniyor ve mutlu bir yuvası olacak sanıyor. İşte orada bitmiyor her şey. Biz eşimle çok zor evlendik. Aileler karşı çıktı. Ben 10 yaş büyüğüm eşimden, bu onun ailesinin hoşuna gitmedi. Şimdi benim de bir kızım var, ileride aynı şey olursa ne düşünürüm bilmiyorum, belki hak verebilirim ama ilk evlenmek istediğimizi söylediğimizde aileler büyük tepki verdiler. İki sene boyunca evlenme savaşı verdik, tam tabiriyle. Eşim 24 yaşındaydı, ben 34. Çok çaba harcadık. Evlenmek için beklememiz gerektiğini söylediler, bekledik. 26 yaşındaydı o, evlendik. Dedim ya insan bu aşamadan sonra artık mutlu olacağız sanıyor ama öyle olmuyor.

Benim yaşım 36 olduğu için, çocuk sorulmaya başlandı tabi. Ben karımı tanıyorum, o biraz daha beklemek istiyordu ama yine benim yaşımdan dolayı acele etmesi gerektiğini düşünüyordu içten içe. Ailelerin baskısı, eşimin kuşkusu, benim çocuk isteğim, hepsi birleşti. Büyük bir sorun haline geldi, daha ilk senemizde. Kendimizi bir tuzaktan kurtarıyorduk, öbür tuzağın içinde buluyorduk, lafın özü.

Ben çocuk istemesine istiyordum ama eşim istemiyor diye ses edemiyordum, o da hem daha erken olduğunu düşünüyor hem de benim yaşım açısından geç kalmaktan korkuyordu. Ailelerin de lafları arttı. Eşim pes etti, tamam dedi. Biz bebek sahibi olacaktık. Ben çok heyecanlıydım. Oluruna bırakmaya ve korunmamaya karar verdik. Buraya kadar normal ama iki taraf da stresli olunca, hiçbir şey kolay olmuyor.

Açıkçası doktora gitmek aklımıza gelmedi. Ben eşim istemediği için olmuyor diye düşünmeye başladım. Ama olmuyordu işte. Eşim de benim yaşımdan dolayı olmadığını düşünüyormuş. Aileler dünden hazır, bende bir sorun var, onlara göre. Bu böyle devam etti birkaç ay ve ben sonunda doktora gitmeyi teklif ettim. Neticede yaşı büyük olan bendim, bu teklif benden gelmeliydi. Önce devlet hastanesine gittik, bütün tahlillerimiz yapıldı. Daha sonra beni ürolog doktora, eşimi de kadın hastalıkları bölümüne yolladılar. Orada da fizik muayene yapıldı, kan tahlilleri yapıldı ve sonuç herkesi çok şaşırttı. Sorun eşimdeydi. Ancak benim de yaşımdan dolayı hafif de olsa, sperm kalitemde azalma vardı.

Eşimin rahminde bir sorun çıktı ve herkes yıkıldı. Öncelikle ailesi bu şekilde üzülsün istemezdim, sorun bende çıksa belki de sevinecektim. O derece üzüldüm. Daha sonra doktor doktor gezmeye başladık. Çocuğu olmaz dediler, olsa da tutmaz dediler, kocanızın yaşı ilerlemiş bu şekilde zor dediler. Her doktorda yıkılıyorduk, bu aşama sanırım tüm çocuk sahibi olmak isteyip de olamayanlarda aynı oluyor. Ben o yıkılma ve çaresizlik evresini asla atlatamayacakmışız gibi düşünen ilk insan değilim. Herkes aynı yollardan geçiyor.

Eşimin hamile kalmasında bir sorun yoktu, kalabilirdi. Önce bunun için çabalamaya karar verdik. Aynı durumdaki insanlarla iletişime geçtik, konuştuk. Ve çocukları olduğunu öğrendik. Biraz içimiz rahatladı ama zaman önümüzdeki en büyük engeldi. Benim de yaşım geçiyordu sonuçta. Çeşitli takviyeler aldık, diyet uyguladık, bu şekilde birkaç ay içinde, eşim hamile kalmış. Biz bunu bilemedik, çünkü bebek düşünce haberimiz oldu. Bir daha yıkılır mı insan, biz yine yıkılmıştık.

Ben vazgeçelim dedim, zaten bu yaşıma kadar çocuğum yoktu varsın olmasın dedim ama eşim benim de istekli olduğumu bildiğinden, vazgeçmedi. Bir kadın hastalıkları doktoruna gittik, tüp bebek önerdiğini söyledi ve bu sorunun aslında çözülemez bir şey olmadığını belirtti. İşte o gün, eşim ve ben, ikimiz de vazgeçmemeye karar vermiştik. O gündü, biliyorum. Çünkü sağ olsun, hala dua ederim, o doktor bize ümit verdi. Kendimizi çok yıprattığımızı ve aslında böyle olmaması gerektiğini anlattı. Eşim için ilaçlar verdi ve tüp bebek yönteminden bahsetti. Bir arkadaşına yönlendirmek istedi ama biz düşüneceğimizi söyleyip, ayrıldık hastaneden. Eşim ilaçları kullanıyordu ve bir taraftan da tüp bebek için doktor araştırıyorduk.

İşte Bülent Tıraş’ı bu aşamada bulduk. İlk randevumuza giderken umutluyduk ama tereddütlerimiz vardı. Bülent Bey, bize daha önceki doktorun söylediklerinin aynısını söyledi ve bunu halledebileceğimize dair, güç verdi. Önce ultrasonla kontrol etti ve nasıl bir sorun olduğunu bize ayrıntılarıyla anlattı. Ne için mücadele ettiğimizi anlamamızı sağladı diyebilirim. Benim sperm kalitemle ilgili testleri de inceledi. Her şeyi konuştuk ve bir ay kadar ilaç kullandıktan sonra tekrar görmek istediğini söyledi. Dediklerini harfiyen yerine getirdik. Aileler nasıl mutlu, herkes inanmış.

Bir ay sonuna tekrar kontrole gittik ve yine elimizde testlerimiz vardı. Eşimi muayene etti benim test sonuçlarımı inceledi. Tüp bebek için ilk adımımızı o gün atmış olduk. Her ayrıntıyı konuştuk belirledik. Bülent Bey, aşama aşama her durumda bizim yanımızda oldu. Ben her şeyi ona borçlu olduğumuzu söyleyebilirim. Bu cümleleri büyük bir minnet ve saygıyla yazıyorum. Öyle bir doktor ki, yapacağı işe öyle inanıyor ki, sizin inanmamanız mümkün değil. Derdiniz, kederiniz kalmıyor. “Aman, bu da dert miymiş?” dedirtiyor size. Bu durumda moralin önemli olduğunu sayesinde öğrendik.

Her şey yolunda gitti ve ilk denememizde oğlumuzu kucağımıza aldık. Ben bundan büyük mutluluk görmedim. Allah isteyen herkese evlat nasip etsin. Bunca sıkıntıyı ve derdi bıraktık. Oğlum ve eşimle şu an mutluysam, bunda Bülent Bey’in payı çok büyük. Bunu bir baba olarak yazmaktan gurur duyuyorum. Tüp bebek denilince, genellikle erkeklerin karşı çıkacağını düşünüyorlar, belki de öyledir ama ben tüm baba adaylarına sesleniyorum. Önyargılı olmayın. Baba olmak için eşiniz kadar, siz de fedakarlık yapmalısınız. Ve tekrar tekrar teşekkür ederim Bülent Bey.